دخترم مهتا

  سلام ای غروب غریبانه دل سلام ای طلوع سحرگاه رفتن سلام ای غم لحظه‌های جدایی خداحافظ ای شعر شب‌های روشن خداحافظ ای شعر شب‌های روشن خداحافظ ای قصه عاشقانه خداحافظ ای آبی روشن عشق خداحافظ ای عطر شعر شبانه خداحافظ ای همنشین همیشه خداحافظ ای داغ بر دل نشسته تو تنها نمی‌مانی ای مانده بی من تو را می‌سپارم به د‌ل‌های خسته تو را می‌سپارم به مینای مهتاب تو را می‌سپارم به دامان دریا اگر شب نشینم اگر شب شکسته تو را می‌سپارم به رویای فردا به شب می‌سپارم تو را تا نسوزد به دل می‌سپارم تو را تا نمیرد اگر چشمه واژه از غم نخشکد ...

    شعری در سالگرد مهتا کوهی به شانه دارم یک کوه از شراره             کوهی ز سنگ خارا چون خار بر نظاره شد سالگرد مهتا اویی که یک نفس بود               میبینی این نفس را ؟ افتاده در شماره راهی است روبه رویم پر سنگلاخ و تاریک         پای پیاده ام من صبرم شده سواره در سالگرد مهتا این سینه پر خس و خاک       دیگر صفا ندارد این قلب پاره پاره آهی به دل نهفته می سوزد این جگر را    &nbs...

  من دلم مي‌خواهد خانه‌اي داشته باشم پر دوست کنج هر ديوارش دوست‌هايم بنشينند آرام گل بگو گل بشنو...؛ هر کسي مي‌خواهد وارد خانه پر عشق و صفايم گردد يک سبد بوي گل سرخ به من هديه کند شرط وارد گشتن شست و شوي دل‌هاست شرط آن داشتن يک دل بي رنگ و رياست... بر درش برگ گلي مي‌کوبم روي آن با قلم سبز بهار مي‌نويسم اي يار خانه‌ي ما اينجاست تا که سهراب نپرسد ديگر " خانه دوست کجاست ؟ " (( فريدون مشيري )) ...

    هرجا میرم چشمای تو پیش رومه روی تو چون آینه ای روبرومه می پیچه تو خاطر من عطر خوبت با تو بودن تا به ابد آرزومه بی تو  می میرم     تو منو دعوت کن به شهر چشمات تو منو مهمون ستاره ها کن      ...

      قلب من قطعه ای از مزار تنهایی هاست غم دنیاست که در گوشه قلبم پیداست وقتی احساس کنم نیمه ای از جان منی بی تو هرجا بروم باز وجودم تنهاست   با تشکر ویژه از مادر ملینا خانم که این شعر زیبا رو به مهتا خانم زیبای خفته در خاک تقدیم نمود ...

    نمی دانم بگویم یا نگویم ولی بگذار تا حالا نگویم حدیث رفتن  آن جان شیرین حدیث تشنگی با بغض سنگین دلم تنگ است و دستی بر گلویم ولی بگذار تا حالا نگویم ...

    ای که بوی باران شکفته در هوایت یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت شد خزان به پایت بهار باور من سایه بان مهرت نمانده بر سر من   جز غمت ندارم به حال دل گواهی ای که نور چشمم در این شب سیاهی چشم من به راهت همیشه تا بیایی باغ من، بهارم ، بهشت من کجایی؟   جان من کجایی کجایی که بی تو دل شکسته ام سر به زانوی غم نهاده ام، به گوشه ای نشسته ام آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا وای از این غم جدایی ...